مدتی پیش به اتفاق خانواده ام به باغ پرندگان رفتیم. خیلی زیبا و جالب بود. بخصوص برای منی که تا به حال نیامده بودم. پرندگان مختلف که بدون قفس کنار هم زندگی می کردند, اما در این میان پرندگانی را دیدم که در قفس زندانی بودند. بعضی پرندگان هم اصلا به این محیط تعلق نداشتند و امکانات ویژه برای آن ها فراهم بود. در این میان قفس کرکس و عقاب توجه ام را جلب نمود. به مادرم گفتم:« مامان به نظرتون اگه اینها را به محیط عادی خودشون برگردونن چطور میشه؟ مادرم گفت: اینها دیگه نمی تونن تو اون محیط زندگی کنند, این ها عادت کردند اینجا باشند و غذاشون آماده باشه»
واقعا فکرکردن به چنین موضوعی دردآور است. بعضی از ما آدم ها هم همین طور هستیم. بنابر شرایطی کارهایی انجام دهیم که با طبیعت ما سازگار نیست. نمی توانیم در شرایط عادی خودمان دوام بیاوریم. مثلا آدمی که گناه کردن برایش ملکه شده باشد ترک کردن آن خیلی برایش سخت می شود. بنابراین باید یک جایی دستش را بند کند تا بتواند به راحتی از مسیر عبور کند و به سلامت آن عادات و شرایط را کنار بگذارد. اگر خودش تنها بخواهد جلو برود درست مثل عقابی است که از اول داخل قفس بوده و ناگهان در محیط وحشی رها شده نمی تواند مثل بقیه رفتار کند بلکه نیاز به تمرین و یاری دارد و نیاز به کسی که تا بهبود شرایط کنارش باشد و او را برای محیط جدید آماده کند.
نویسنده:رعنا اسماعیلی
آخرین نظرات