وبلاگ کوثر

در خانه راکه باز می کنم نسیم دلپذیری صورتم را نوازش می دهد. از سحر باران می بارد و هنوز هم ادامه دارد.

تمام گودال های کوچه پر از آب شده و قطرات باران دایره هایی روی آب نقش می اندازد. نقش دایره ها روی آب تماشایی است. 

مه رقیقی جلوی راهم را پوشانده است و همه چیز از پشت پرده مه

جلوه دیگری دارد.

بوی خاک باران خورده به مشامم می خورد و احساس می کنم اکسیژن خالص وارد ریه هایم می شود.

درختان باران خورده را انگارشسته اند. گرد و غبار از روی برگ هایشان زدوده رنگ سبزشان پدیدار شده است.

انگار پارچه تیره و کدری را از سطح شهر برداشته اند. اگر طبیعت می تواند با یک باران این چنین نو و تازه شود, چرا من نتوانم؟ چرا من نتوانم حجاب تیره و تار قلبم را بردارم؟

«چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید»

نگاهم را عوض می کنم و سعی می کنم مثل باران با همه مهربان باشم.

                                                            نویسنده: خانم صیرفیان پور

بیست و هشت اسفند 95 اتوبوس را تحویل گرفته بود. سفید, تمیز و نوی نو. برای خریدنش هشتصد میلیون تومان هزینه کرده بود. اما در طول آن چند روز نتوانسته بود مسافری پیدا کند و ناگزیر شده بود به پیشنهاد شهرداری اصفهان فکر کند. پیشنهادی که برای ماشین صفر و شیک او گران تمام می شد. «راهیان نور در ایام نوروز»

صبح روز 5 فروردین سال 96 سوار اتوبوس شدیم و به طرف خرمشهر به راه افتادیم. از همان ابتدا فهمیدیم با راننده ای هم سفریم که پرستیژ خاصی دارد. ظاهری بسیار آراسته و تمیز داشت و تاکید زیادی روی تمیزی و نظافت اتوبوس می کرد.

به طوری که با هربار پیاده شدن مسافران و سوارشدنشان ماشین را از نظر می گذراند و دائم به مسافران تذکر می داد. ما هم تا حد امکان در تمیز نگهداشتن اتوبوس با او همکاری می کردیم, چون اولین مسافران خوشبخت آن خوش رکاب بودیم. 

تقریبا همه چیز به خوبی پیش می رفت تا به خرمشهر رسیدیم و وارد اردوگاه شدیم. اردوگاه شهید باکری خرمشهر. 

شب بود و سطح اردوگاه ناهموار و خاکی و از همان جا نگرانی های آقای راننده شروع شد. از فردا گاه و بی گاه باران می گرفت و زمین ها را گل چسبناکی می پوشاند.

با هر بار بازدید از مناطق جنگی و سوار و پیاده شدن, دغدغه آقای راننده و همه مسافران این بود که کف اتوبوس تمیز بماند. راننده با پهن کردن روزنامه کف اتوبوس و مسافران با مالیدن کف کفش ها به سنگ ها قبل از سوار شدن.

اما شلمچه داستان دیگری داشت. از اتوبوس که پیاده شدیم, پاهایمان تا مچ در گل فرو رفت و بارش باران عربی هنوز هم ادامه داشت.

مسیر اتوبوس تا یادمان شهدا شلمچه را, با فرورفتن در گل طی کردیم .برخی کفش هایشان را درآورده و پاها را عریان در گل فرو می بردند. چنان حس خوبی بود که حسرتشان را خوردیم. انگار تمام انرژی های منفی درونشان را در خاک شلمچه جا می گذاشتند و سبکبار باز می گشتند.

وقتی برگشتیم تا سوار اتوبوس شدیم, راننده پای ماشین ایستاده بود و به این فکر می کرد چه بلائی سر اتوبوس نازنینش بیاید.

هرکس سعی می کرد کفش هایش را در آب چاله هایی که نزدیک اتوبوس بود بشوید قبل از سوار شدن هر مسافر, راننده کفش های او را بررسی می کرد و سپس به او اجازه سوار شدن می داد. تمامی پله های اتوبوس را با روزنامه و پارچه پوشانده بود. 

روز بعد که عازم شط اروند بودیم با بیرون آمدن از اردوگاه باصحنه عجیبی روبرو شدیم .

آقای راننده یک یک مسافران را مجبور می کرد کفش هایش را درآورده در پلاستیک بگذارد و بعد سوار بشود. غرغر همه شروع شد. چاره ای نبود کفشها را در آوردیم و در پلاستیک گذاشتیم و با جوراب وارد اتوبوس شدیم.

هنگام پیاده شدن در درگاه اتوبوس, کفش ها را از پلاستیک درآوردیم و دوباره پوشیدیم و این ماجرا ادامه داشت.

بهرحال گذشت. سفر چند روزه ما تمام شد و من به این فکر می کردم که هر اتفاقی ظاهری دارد و باطنی.

هر چند ظاهر این سفر برای راننده و اتوبوسش خوشایند نبود, اما پشت پرده ماجرا شاید بیمه شدن راننده و اتوبوسش به واسطه شهدا باشد.

                                                            نویسنده: خانم صیرفیان پور

در رویاهایم با صدایی گفت و گو میکردم. از آن صدا پرسیدم چه چیزی آدم تو را به شگفت می آورد؟ گفت: کودکیشان وقتی که کودک هستند میخواهند بزرگ شوند، وقتی بزرگ میشوند آرزو میکنند که باز کودک شوند. در همین حال بودم که به فکر فرو رفتم. چه خوش بود خاطرات کودکیم واقعا، یاد آن روز ها بخیر که مدام رویا در سر میپروراندم، مدام دل خوش بودم و خندان و بازیگوشی میکردم. گریه هایم به خاطر اسباب بازی هایم و زمین خوردن هایم بود.چه خوش بود خاطرات قدیمم, آن زمان تنها دغدغه ام خوشی بود شاید تنها دلیلش ندانستن بود. نمیدانستم و فقط شاد بودم و میخندیدم اما همیشه برایم سوال بود که چرا بزرگترهایم اخم دارند و مانند من خوش نیستند؟ چرا هر وقت من را میبینند رویای کودکی به سر دارند؟همیشه آه از اعماق وجود دارند و میگویند: کاش من هم کودک بودم، ولی مگر بزرگ بودن چه عیبی دارد؟کاش من هم بزرگ بودم آن وقت چه کارها که نمیکردم. میگفتم و میخندیدم تا این که یک روز فهمیدم بزرگ بودن چه حالی دارد ولی امان از روزی که دانستم…!! دانستم،خوردن یک لقمه نان حلال چه منت ها که دارد…دانستم و دیدم غرور یک مرد را مقابل فرزندش شکستن چه عذابی دارد…دانستم شب را گرسنه خوابیدن برای سیر کردن فرزندان یعنی چه…دانستم که با حرف مردم زندگی کردن چه داغی بر دل دارد…دانستم که ساده بودن جایی در این دنیا ندارد…دانستم کمر خم کردن زیر بار زندگی یعنی چه…تنها شدن و تنها ماندن یعنی چه…دانستم و دانستم و اما حال دوباره رویای کودکی به سر دارم ولی افسوس و افسوس که دیگر فقط یک خاطره است……..!!

امسال دیگرخیلی جدی تصمیم گرفته بودم برای کنکور بخوانم .منابع را از اینترنت گرفتم می دانستم چندتا از کتاب هایی راکه جزء منابع بود را در زیر زمین دارم. پله هارا پایین رفتم ودر زیر زمین را باز کردم, در باصدای ناله مانندی باز شد داخل زیر زمین نیمه تاریک شدم. لامپ را روشن کردم ریخت و پاش های زیر زمین راکنار زدم چشمم به تنور گلی قدیمیمان افتاد. یادش بخیر زمانی که من و زهرا خیلی بچه بودیم مادرهایمان صبح خیلی زود از خواب بیدار می شدند لباس های مخصوص نانوایی رابه تن می کردندو مشغول پختن نان می شدند.یادم می آید روزی با زهرا توی کوچه بازی می کردیم که خانمی آراسته ومرتب که دست کودکی رادر دست گرفته بوداز کنار ما رد شد. زهرا باحسرت به آن خانم نگاهی انداخت وگفت: کاش او مادر من بود چه لباس های زیبایی پوشیده. مادران ما لباس نانوایی می پوشند و نان می پزند.کمی فکر کردم و گفتم ولی من مادرم را در هر لباسی که باشد, بیش تر از هر زنی دوست دارم. اکنون سال ها از آن زمان می گذرد و من و زهرا بزرگ شده ایم. زهرا الان مادر شده. وقتی او رامی بینم که به مادرش احترام می گذارد خوشحال می شوم.   نویسنده : زهرا بیگی

در خانه را که باز می کنم نسیم دلپذیری صورتم رانوازش می دهد. از سحر باران می بارد و هنوز هم ادامه دارد.

تمام گودال های کوچه پر از آب شده و همه چیز از پشت پرده مه گرفته,  جلوه دیگری دارد. بوی خاک نم خورده بر مشامم می خورد و احساس می کنم اکسیژن خالص وارد ریه هایم می شود. درختان باران خورده را انگار شسته اند گرد و غبار از روی برگ هایشان زدوده و رنگ سبزشان پدیدار شده است.

انگار پارچه تیره و کدری را از سطح شهر برداشته اند. اگرطبیعت می تواند با یک باران این چنین نو و تازه شود چرا من نتوانم؟ چرا من نتوانم حجاب تیره و تار قلبم را بردارم ؟

به قول سهراب: چشم ها را باید شست جور دیگر باید دید.

نگاهم را عوض می کنم و سعی می کنم مثل باران با همه مهربان باشم.